آرتریت روماتوئید یا همان روماتیسم مفصلی
این بیماری جزو بیماری های خود ایمنی مزمن محسوب می‌شود . در بین زنان ، افراد سیگاری و افراد با سابقه خانوادگی بیشترین شیوع را دارد. افراد بیمار به طور غالب در انجام کارهای روزمره خود با مشکل مواجه می شوند.
جهت تشخیص وجود اختلال حتی در یکی از مفاصل نشان دهنده این بیماری است و هرچه تعداد مفاصل درگیر بیشتر شود تشخیص آن راحتتر خواهد بود. درد در مفاصل درگیر و تشدید درد در اثر حرکت و تورم و حساسیت مفاصل در لمس از مهم ترین علائم این بیماری است. خشکی صبحگاهی جزو علایم شاخص بیماری است.
آرتریت روماتوئید مثل بقیه التهابات مفصلی باعث تخریب غضروف شده و موجب ایجاد ضایعاتی در استخوان می‌شود و مشخصات خاص دارد مثلا یه صورت قرینه است یعنی اگر یک طرف دست درگیر شود طرف دیگر هم حتما درگیر خواهد شد.
علت دقیق آرتریت روماتوئید ناشناخته است ولی در ایجاد این بیماری ایمنی سلولی و ایمنی هومورال هر دو نقش دارند.
افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید، نسبت به دیگران شانس ابتلای بیشتری به بیماری‌های مزمن مانند پوکی استخوان، آلرژی، بدخیمی‌ها، عفونت‌ها، بیماری‌های گوارشی، بیماری‌های قلبی–عروقی و فشارخون دارند.
دقت کنید که تشخیص آرتریت روماتوئید بر اساس علائم فرد صورت می گیرید و نتایج آزمایشگاهی صرفا برای کمک به پزشک در تصمیم گیری هستند و در تشخیص بیماری نقشی ندارند.
درمان
از آنجا که علت آرتریت روماتوئید ناشناخته‌است و هیچ‌یک از ملاحظات درمانی علاج بخش قطعی نیستند؛ بنابراین همه آن‌ها را باید تسکین دهنده در جهت تخفیف علایم و نشانه‌های بیماری ومتوقف‌کننده بیماری قلمداد نمود.
درمان شامل مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی(آسپرین، پیروکسیکام، سولفاسالازین، دیکلوفناک، ایندومتاسین، ناپروکسن و بروفن و…)است. در موارد شدید از استروئیدها مانند پردنیزولون استفاده می‌شود که عوارض جانبی زیادی دارد. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی که برای کنترل علائم مصرف می‌شود ممکن است عوارضی مانند مشکلات گوارشی ایجاد نمایند. داروهای تعدیل‌کننده سیستم ایمنی مانند داروهای ضد مالاریا (هیدروکسی کلروکین)، سولفاسالازین و مینوکسی سیلین نیز به کار می‌روند.
