نامش به یکباره سر زبان‌ها افتاد. از همان وقتی که کنار نام «ایدز» قرار گرفت و راه‌های انتقال‌اش، مشابه این ویروس عنوان شد، تا ۲۰ سال پیش هیچ کس گمان نمی‌کرد «هپاتیت» تا چه حد می‌تواند خطرناک باشد و چه صدمات جبران ناپذیری به بدن وارد کند. جای خوشحالی بود که هپاتیت b که از انواع جدی هپاتیت شناخته می‌شد، واکسنی برای پیشگیری داشت که در ۳ مرحله تزریق می‌شد و خیال فرد را از ابتلا به این ویروس راحت می‌کرد. با رعایت مسائل ایمنی هم می‌شد امیدوار بود که به هپاتیت مبتلا نشد. اما این، پایان داستان هپاتیت نبود. هپاتیتc نوع دیگری بود که در محافل پزشکی مطرح شد. ویروسی که تازه کشف شده بود و به همین جهت آگاهی‌ها در مورد آن زیاد نبود.
راه‌های انتقالش مشابه هپاتیت b عنوان شد اما خبر بد این بود که هپاتیت c واکسن نداشت؛ تا همین حالا هم واکسنی برای جلوگیری از ابتلا به این ویروس کشف نشده، اما با وجود این زیاد هم نباید در زمینه درمان آن ناامید بود.
وضعیت هپاتیت و بیماری‌های کبدی در ایران را بخوانید از زبان دکتر سید مؤید علویان، فوق‌تخصص گوارش و کبد و رئیس شبکه هپاتیت ایران که در گفت‌و‌گو با «ایران» به بیان نکات قابل توجهی در این باره می‌پردازد.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه در سال‌های اخیر پیشرفت‌های زیادی در زمینه پیشگیری و درمان بیماری‌های کبدی و هپاتیت در ایران صورت گرفته است، می‌گوید:
« از سال ۱۳۷۳ تاکنون اتفاقات خوبی در این رابطه رخ داده است. در حال حاضر در سطح کشور مراکز متعددی در زمینه بیماری‌های کبدی و هپاتیت فعالیت می‌کنند و حتی در دورترین نقاط کشور همچون زابل و ایرانشهر، این مراکز فعال هستند و به آموزش، درمان و پژوهش درباره این گونه بیماری‌ها می‌پردازند. حاصل این اتفاق هم ایجاد «شبکه هپاتیت ایران» است که هدف اصلی‌اش، فعالیت‌هایی است که در زمینه بیماری‌های کبدی و آموزش و درمان صورت می‌گیرد و یکسان‌سازی درمان، راهی است که این شبکه در راستای رسیدن به اهداف خود پیش گرفته است.»
