رانیتیدین دارویی است که برای زخم‌های خوش‌خیم معده یا دوازدهه، ریفلاکس معده به مری، سندروم زولنیجراسیون، پیشگیری از آسپیراسیون اسید قبل از عمل جراحی، پپسی مزمن و گاستریت مورد استفاده قرار می‌گیرد. درمان درازمدت این دارو که به صورت عضلانی یا وریدی هم استفاده می‌شود، ممکن است باعث کمبود ویتامین ب ۱۲ شود.
به گزارش پایگاه خبری سلامانه، یک کارشناس واحد تحقیق و توسعه معاونت غذا و دارو با بیان اینکه متاسفانه در اکثر موارد شاهد تجویز غیرمنطقی رانیتیدین هستیم، گفت: «از عوارض شایع این دارو می‌توان به گرانولوسیتوپنی، پانسیتوپنی، لکوپنی برگشت‌ناپذیر، ترومبوسیتوپنی، آنافیلاکسی و آنژیوادم اشاره کرد.»
میرا ایرانی با اشاره به اینکه فرم خوراکی این دارو به‌راحتی از لوله گوارش جذب و ۲ الی ۳ ساعت پس از تجویز به حداکثر غلظت خود می‌رسد، تصریح کرد: «رانیتیدین از جفت عبور می‌کند و باید فواید آن در برابر مضراتش سنجیده شود. همچنین از آنجاکه این دارو در شیر توزیع می‌شود، مصرف آن به وسیله مادر شیرده باید با احتیاط صورت گیرد.»
وی با تاکیدبر اینکه فرم وریدی رانیتیدین قبل از استفاده باید رقیق شود، توضیح داد: «به این صورت که ۵۰ میلی گرم رانیتدین در ۲۰ سی‌سی نرمال سالین ریخته شود و طی ۵ دقیقه تزریق گردد. برای انفوزیون، ۵۰ میلی گرم آن در ۱۰۰ سی‌سی محلول نرمال سالین یا دکستروز ۵ درصد ریخته شود و طی ۳۰-۱۵ دقیقه انفوزیون گردد.»
ایرانی در پایان اضافه کرد: «شروع دوز رانیتیدین در بیماران دیالیزی باید روزانه بعد از خاتمه همودیالیز باشد. زیرا رانیتدین توسط دیالیز از بدن حذف می‌شود.»
سلامانه
