دانه ریزی که می‌تواند نحوه تغذیه بشریت را تغییر دهد

آنجل لئون در جنوب اسپانیا بزرگ شد، او توجه چندانی به علفهای دریایی که در حاشیه آبهای فیروزه‌ای نزدیک خانه‌اش بود نداشت و هنگام شنا در خلیج کادیز تیغه‌های باریک آنها بدن او را می‌خراشیدند.

ده‌ها سال بعد متوجه چیزی شد که در برخوردهای قبلی با «زوسترا مارینا» به آن دقت نکرده بود: دسته‌ای از دانه‌های سبز ریز که به پایه گیاه علف مارماهی چسبیده بودند.

آیا این دانه دریایی می‌تواند خوراکی باشد؟

آزمایشات آزمایشگاهی به توانایی فوق العاده این دانه‌ها اشاره کردند: فاقد گلوتن، دارای اسیدهای چرب امگا ۶ و ۹ و در هر دانه حاوی ۵۰ درصد پروتئین بیشتر از برنج است. همچنین بدون آب شیرین و کود رشد می‌کند.

لئون می‌گوید: «در جهانی که سه چهارم آن آب است، این یافته می‌تواند اساساً اقیانوس‌ها را دگرگون کند و آغاز یک مفهوم جدید از درک دریا به عنوان یک باغ باشد.»

آنچه لئون و تیمش از آن به عنوان “دانه دریایی” یاد می‌کنند، امروزه در یکی از بلندپروازانه ترین پروژه‌های او گسترش یافته است. در سال ۲۰۱۷، لئون پس از کشف این دانه‌ها، شروع به جستجوی هرگونه استفاده از زوسترا مارینا به عنوان غذا کرد. وی سرانجام مقاله‌ای از سال ۱۹۷۳ در مجله ساینس یافت که چگونه این ماده بخشی مهم از رژیم غذایی «سِری» ها، بومیان ساکن خلیج کالیفرنیا در مکزیک بوده و تنها مورد شناخته شدهٔ استفاده از یک دانه دریایی به عنوان منبع غذایی انسان است.

بعد این سؤال مطرح شد که آیا این گیاه چند ساله قابل کشت است؟ این گیاه که قبلاً در خلیج کادیز فراوان بود، به مساحت چهار متر مربع کاهش یافته بود، این کاهش در سراسر جهان مشاهده می‌شود زیرا با افزایش فعالیت انسانی در امتداد سواحل و افزایش مداوم دمای آب چمنزارهای گیاهان دریایی از بین می‌روند.

محققان دولت منطقه‌ای با همکاری تیمی در دانشگاه کادیز، یک طرح آزمایشی برای انطباق سه منطقه کوچک در یک سوم هکتار (۰.۷۵ جریب) شوره زار به آنچه باغ لئون «باغ دریایی» می‌نامد آغاز شد.

خوان مارتین، مدیر محیط زیست گفت که ۱۸ ماه بعد از اینکه گیاه دریایی را تولید کردند لئون خود را برای آزمایش نهایی آماده کرد.

لئون دانه‌ها را خرد کرده و آرد نان و ماکارونی درست می‌کند و آن را با طعم‌های مختلف امتحان می‌کند تا غذاهای برنجی کلاسیک اسپانیا را تقلید کند.

لئون می‌گوید: «جالب است وقتی آن را با پوسته می‌خورید، طعمش شبیه برنج قهوه‌ای با یک نشانه از دریا است، اما بدون پوسته، شما طعم دریا را حس نمی‌کنید». وی دریافت که این دانه طعم و مزه را به خوبی جذب می‌کند، پخت آن دو دقیقه بیشتر از برنج طول می‌کشد و اگر بیش از حد پخته شود نرم می‌شود.

هنگامی که لئون و تیمش در باغ دریایی در حال کشت این گیاه بودند شوره زار متروکه تبدیل به یک زیستگاه شکوفا شد که مملو از حیات است، از اسب‌های دریایی گرفته تا گوش ماهی.

این گیاهان دریایی با وجود اینکه فقط ۰٫۲٪ از بستر دریا را پوشش می‌دهد، قادر به جذب کربن در حدود ۳۵ برابر سریعتر از جنگلهای بارانی گرمسیری هستند و توسط WWF به عنوان «یک ابزار باورنکردنی» برای مبارزه با بحران آب و هوا توصیف می‌شوند و نیز سالانه ۱۰٪ کربن اقیانوس را جذب می‌کنند.

اولین باغ دریایی تیم در جنوب اسپانیا، نشان می‌دهد که متوسط برداشت بالقوه می‌تواند حدود ۳.۵ تن در هکتار باشد. در حالی که برداشت برنج حدود یک سوم این مقدار است، لئون با اشاره به پتانسیل این گیاه برای کشت کم هزینه و سازگار با محیط زیست اشاره دارد گفت: «اگر طبیعت بدون انجام هیچ کاری بدون آنتی بیوتیک و کود، فقط آب دریا و حرکت ۳۵۰۰ کیلوگرم محصول به شما هدیه دهد، پس ما یک پروژه داریم که نشان می‌دهد می‌توان دانه‌های دریایی را کشت کرد.”