فرمول تشخیص اضافه وزن و چاقی در بزرگسالان

اضافه وزن و چاقی را از دیرباز «مادر بیماری ها» می دانستند؛ علت این امر آن است که بافت چربی به عنوان تولیدکننده ترکیبات التهابی، زمینه التهاب خفیف تا متوسط مزمن را فراهم آورده و در نتیجه زمینه ابتلا به کارکرد نامناسب انسولین، افزایش چربی های خون و انواع بیماری های التهابی از جمله انواع سرطان، بیماری های قلبی-عروقی، دیابت نوع ۲ را فراهم می آورد.
به گزارش بهداشت نیوز، شاخص های تشخیص اضافه وزن و چاقی در بزرگسالان شامل موارد زیر می شود:
۱) نمایه توده بدنی (BMI) : از تقسیم وزن (کیلوگرم) بر مجذور قد (برحسب متر) به دست می آید. اگرچه طبق تعریف متعارف، BMI کمتر از ۵/۱۸ به مفهوم لاغری، ۹/۲۴-۵/۱۸ به معنای برخورداری از وزن طبیعی، ۹/۲۹-۲۵ به مفهوم اضافه وزن و بیش از ۳۰ به معنای ابتلا به درجات متفاوت چاقی است، با این حال پیشنهاد می شود در جمعیت های آسیایی (از جمله ایران)، BMI ۹/۲۲-۵/۱۸ وزن طبیعی، ۴/۲۷-۲۳ اضافه وزن و بیشتر از ۵/۲۷ به منزله چاقی تلقی شود.

۲) افزایش دور کمر: (زنان و مردان به ترتیب بالاتر از ۸۸ و ۱۰۲) به عنوان شاخص چاقی شکمی است که همراهی آن با درصد بالای چربی بدن، پیشگویی کننده احتمال بیشتر ابتلا به نارسایی قلب و عوارض همراه چاقی است.

۳) نسبت دور کمر به دور باسن: بالا بودن آن (زنان و مردان به ترتیب بالاتر از ۸/۰ و ۱)، نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی_عروقی در افراد است.

۴) تعیین درصد چربی بدن: (با استفاده از دستگاه آنالیز ترکیب بدن ((BIA)) یا تخمین درصد چربی بدن. این شاخص را به شیوه زیر می توان محاسبه کرد:

در این فرمول، ضریب جنسیت را برای زنان صفر و برای مردان یک قرار می دهیم. درصد چربی ۲۵_۲۰ درصد یا بیشتر برای مردان و ۳۲-۲۵ درصد و بیشتر برای زنان، به عنوان درصد بالای چربی بدن لحاظ می شود و مخاطرات مرتبط با چاقی را به شدت افزایش می دهد.