آیا سلول های بند ناف به نجات جان بیماران کرونایی کمک می کند؟

یک آزمایش بالینی کوچک نشان می‌دهد سلول‌های بنیادی بدست آمده از بند ناف می‌توانند میزان مرگ و میر بیماران کرونایی زیر دستگاه تنفسی ونتیلاتور را کاهش دهند.

محققان پی بردند این سلول‌ها ممکن است به آرامش توفان سیتوکینی که در سندرم حاد تنفسی نقش دارد کمک کنند.

به نظر می‌رسد این روش درمانی در بین بیماران مبتلا به بیماری‌های زمینه‌ای از جمله چاقی، بیماری کلیوی و دیابت بسیار مؤثر باشد.

محققان بیمارستان سیپتو مانگونکوسومو اندونزی، در این آزمایش به طور تصادفی به ۴۰ بیمار مبتلا به کووید ۱۹، سلول‌های بنیادی بند ناف در محلول سالین یا فقط سالین تزریق شد.

همه بیماران مبتلا به ذالت الریه شدید بودند و در چهار بیمارستان زیر دستگاه تنفسی ونتیلاتور قرار داشتند.

نتایج نشان داد از ۲۰ بیمار دریافت کننده سلول‌های بنیادی، ۱۰ نفر زنده ماندند، در حالی که از ۲۰ بیمار در گروه کنترل فقط ۴ نفر زنده مانده بودند.

محققان گزارش دادند که در میان بیمارانی که شرایط سلامتی زمینه‌ای داشتند، کسانی که تحت درمان با بندناف قرار گرفته بودند ۴.۵ برابر با افزایش احتمال زنده ماندن مواجه بودند.

علت اصلی مرگ در کووید ۱۹، سندرم حاد تنفسی است که ممکن است به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی موسوم به توفان سیتوکینی اتفاق بیفتد.

نوعی سلول بنیادی که محققان در آزمایش جدید استفاده کردند، سلول استرومایی مزانشیمی یا MSC نامیده می‌شود، که در درمان بیماری‌های ریوی مانند آسم و بیماری انسدادی مزمن ریوی مؤثر بوده است.

به نظر می‌رسد سلول‌های بنیادی مزانشیمی با کاهش واکنش‌های التهابی سیستم ایمنی، این شرایط را بهبود می‌بخشند.

سلول‌ها در چندین بافت بدن از جمله مغز استخوان و بافت چربی و همچنین بند ناف نیز یافت می‌شوند.

سلول‌های بنیادی در بند ناف قابل دسترس تر هستند. بعلاوه، کمتر احتمال دارد که سیستم ایمنی گیرنده، سلول‌های بند ناف را رد کند.

محققان نتیجه گرفتند که سلول‌های بنیادی مزانشیمی ممکن است با تغییر سیستم ایمنی بدن بیماران به حالت ضد التهابی، احتمال زنده ماندن را در میان بیماران حاد کرونایی افزایش دهند.

محققان معتقدند که رویکرد آنها می‌تواند به یک درمان مؤثر برای بیماران کووید ۱۹ در مراقبت‌های ویژه که به درمان معمولی پاسخ نمی‌دهند، منجر شود.